Na een aantal dagen in het ¨always happy hour¨ en ¨two for one¨ Cabo San Lucas, zijn we de bocht om gevaren en omhoog de zee van Cortez in. En na een weekje zeilen aangekomen in La Paz, wat een stuk meer het echte Mexico is.
We hadden een stop in Los Frailes wat bekend staat om een rif waar je super kan duiken. Het rif is beschermd en er mag niet geankerd worden dus wij lagen aan de andere kant van de berg voor anker. En ook genoeg te zien daar onderwater! Eerst een beetje wennen, er sprongen steeds roggen uit het water, we hebben geen zin in een Steve Irwin gevalletje....en toen er vol in. Vissen van allerlei soorten, kleuren echt mooi! En ook niet te weinig, we zwommen mee met een school vissen van wel zeker een dikke 200 stuks!
Besloten om meteen nog maar een dag te blijven daar, en een dorpje in de buurt te bezoeken. Lopend langs de weg, dirtroad, hopend op een lift en die kregen we ook alleen van Speedy Gonzalez. Die gast reed hard, niet normaal. In me beste spaans ¨El camino in Ollanda es muy bien, aqui est malo...¨ spoorde hem nog een keer aan om het gaspedaal eens goed in te trappen...
Vul de rest maar zelf in, over een heuveltje zagen we de tegenligger en er was geen tijd meer om te reageren voor de beide bestuurders. Een klap, op een busje, maar vrij snel stonden we naast de auto in een enorme stof wolk. Joyce kwam er uit met een bult op haar hoofd, bij mij voelde het als of iemand met een hockey stick op mijn onder arm had geslagen...en een gat in me kop.
Lang verhaal kort we zijn er heelhuids vandaan gekomen, nog een dag extra gebleven en bijgekomen.
En anker op maar weer op naar de volgende baai, de eerste van de lichtblauwe baaien. Savonds een beetje wandelen over het strand op weg naar een luxe resort, daar net gedaan of onze neus bloede en in een hangmat gekropen. De bewaking had ons vrij snel te pakken, we waren vreemde gasten maar na een beetje informeren konden we er wel eten.
Dat was te gek het hele resort was een prive verblijf voor een rijke Amerikaan, wat hij pas open had gesteld voor het publiek. Het restaurant was een twee verdiepingen hoog gebouw, vol met model treinen en speelgoed waar hij van hield. We waren de enige twee gasten en hij kwam zelf ook nog even kijken.
De volgende dagen zijn we door twee openingen gevaren waar we met het tij rekening moesten houden anders kwamen we niet vooruit. Kijken of we een beetje snelheid hielden en als het tij draaide, we langzamer gingen dan 3 knopen, ongeveer 5 km per uur het anker uit.
Nu zijn we in La Paz waar een heleboel ankerplaatsen dicht in de buurt liggen, anker op klein beetje zeilen een nieuwe baai in kijken of het wat is en weer verder...
We hadden een stop in Los Frailes wat bekend staat om een rif waar je super kan duiken. Het rif is beschermd en er mag niet geankerd worden dus wij lagen aan de andere kant van de berg voor anker. En ook genoeg te zien daar onderwater! Eerst een beetje wennen, er sprongen steeds roggen uit het water, we hebben geen zin in een Steve Irwin gevalletje....en toen er vol in. Vissen van allerlei soorten, kleuren echt mooi! En ook niet te weinig, we zwommen mee met een school vissen van wel zeker een dikke 200 stuks!
Besloten om meteen nog maar een dag te blijven daar, en een dorpje in de buurt te bezoeken. Lopend langs de weg, dirtroad, hopend op een lift en die kregen we ook alleen van Speedy Gonzalez. Die gast reed hard, niet normaal. In me beste spaans ¨El camino in Ollanda es muy bien, aqui est malo...¨ spoorde hem nog een keer aan om het gaspedaal eens goed in te trappen...
Vul de rest maar zelf in, over een heuveltje zagen we de tegenligger en er was geen tijd meer om te reageren voor de beide bestuurders. Een klap, op een busje, maar vrij snel stonden we naast de auto in een enorme stof wolk. Joyce kwam er uit met een bult op haar hoofd, bij mij voelde het als of iemand met een hockey stick op mijn onder arm had geslagen...en een gat in me kop.
Lang verhaal kort we zijn er heelhuids vandaan gekomen, nog een dag extra gebleven en bijgekomen.
En anker op maar weer op naar de volgende baai, de eerste van de lichtblauwe baaien. Savonds een beetje wandelen over het strand op weg naar een luxe resort, daar net gedaan of onze neus bloede en in een hangmat gekropen. De bewaking had ons vrij snel te pakken, we waren vreemde gasten maar na een beetje informeren konden we er wel eten.
Dat was te gek het hele resort was een prive verblijf voor een rijke Amerikaan, wat hij pas open had gesteld voor het publiek. Het restaurant was een twee verdiepingen hoog gebouw, vol met model treinen en speelgoed waar hij van hield. We waren de enige twee gasten en hij kwam zelf ook nog even kijken.
De volgende dagen zijn we door twee openingen gevaren waar we met het tij rekening moesten houden anders kwamen we niet vooruit. Kijken of we een beetje snelheid hielden en als het tij draaide, we langzamer gingen dan 3 knopen, ongeveer 5 km per uur het anker uit.
Nu zijn we in La Paz waar een heleboel ankerplaatsen dicht in de buurt liggen, anker op klein beetje zeilen een nieuwe baai in kijken of het wat is en weer verder...
